Poems / Abel-Tasos Gkiouzelis: Σαν μελάνι στο νερό - Ποιήματα Χαϊκού / Haiku και...

Poems / Abel-Tasos Gkiouzelis: Σαν μελάνι στο νερό - Ποιήματα Χαϊκού / Haiku και...: - 2 - Ποιήματα Χαϊκού / Haiku & άλλα... Άβελ-Τάσος Γκιουζέλης,  "Ποιήματα των Φύλλων..." * * * HAIKU  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ... Αγάπη π...

Οι λεύκες

 Της μοίρας ο δρόμος 

ατέλειωτος δείχνει

Οι λεύκες τον έχουν

σφικτά αγκαλιάσει 

Με πείσμα φυλάνε

το κάθε δρομάκι

Που εσέ θα μπορούσε 

αλλού να σε φτάσει

Αφύλακτο αφήνουν

στερνό μονοπάτι 

Σ' αυτό όταν φτάσεις 

χαρές,πόνο,δάκρυ

Θ' αφήσεις για πάντα 

στις λεύκες διαβάτη

Οι λεύκες της μοίρας 

το βήμα σου ορίζουν

Οι λεύκες το τέλος 

του δρόμου γνωρίζουν

@2014 Αγλαΐα Κεφαλά 

" Το μονοπάτι με τις λεύκες "

Μαγικός κόσμος

 Ξέρω ένα κόσμο μαγικό 

Φτιαγμένο απ' την αλήθεια 

που μοναχά στα παραμύθια 

βρήκα σαν ήμουνα παιδί 

Εναν κόσμο αγγελικό

από το ψέμα φυλαγμένο 

Με έναν ολογάλανο

ασυννέφιαστο ουρανό

και με λουλούδια στολισμένο

Εκεί φωνές παιδιών χαρούμενες  

πλανιόνταν στον αέρα.

Εναν κόσμο ονειρικά πλασμένο

που δίκαια κρίνει 

όλους τους ανθρώπους

και τιμωρεί κάθε αδικία

Ξέρω έναν κόσμο μαγικό.

Φτιαγμένο απ'την αλήθεια

που όσο κι αν έψαξα

μοναχά στα παραμύθια 

τα παιδικά τον βρήκα

Αγλαΐα Κεφαλά

Λίλιουμ

 Μη κλαις Κρινούλα μου εσύ

μη μου στενοχωριέσαι 

Κι εγώ θα πιάσω την αυγή 

το πρώτο αστέρι πριν χαθεί

για πάντα να σου δώσω 

Μη φεύγεις χελιδόνι μου

μη μου πετάξεις πάλι 

Κι εγώ θα βάλω φυλακή 

το καλοκαίρι στη ζωή

Με τα δεσμά του πουθενά 

θα δέσω το χειμώνα

Θα πω στα δένδρα τα ψηλά

τραγούδια τ' ανέμου απαλά 

Σ' όλα τα αγριολούλουδα 

να μείνουν ανθισμένα.

Τάμα θα κάνω στη θάλασσα 

για να μην αγριεύει,

σ' ένα δελφίνι χάρισμα 

να δώσω την καρδιά μου.

Μαζί του μεσ' τα κύματα 

για πάντα να χορεύει! 

Αγλαΐα Κεφαλά

Οι πόνοι των ανθρώπων

 Κοίτα το κύμα που παφλάζει, 

χρόνια ατέλειωτα, 

στην ίδια ακρογιαλιά, 

ποτέ του δεν τελειώνει.

Άκου τον άνεμο που περνά 

από τις ίδιες τις κορφές

βουνών που ζουν αιώνια 

Με την βουή του μελωδίες 

απόκοσμες τους χαρίζει

Άγγιξε τα μπουμπούκια, 

που γεννιούνται κάθε Άνοιξη,

οσμίσου το άρωμα 

των ανθισμένων λουλουδιών

Τα δέντρα κοίτα 

τα φύλλα τους πως χάνουν

και νέα καταπράσινα  

γεμίζουν τα κλαδιά τους

Πως ωριμάζουν οι καρποί 

στην ξαναγεννημένη φύση

Γεύσου την γλύκα τους

γιατί της ζωής τους

πάλι κλείνει  ο κύκλος

Τώρα, το νοιώθεις

Οι χαρές, τα όνειρα

κι οι πόνοι των ανθρώπων

σαν τα ποτάμια είναι.

Γεννιούνται από μια πηγή 

και γρήγορα κυλάνε

να γίνουν μια θάλασσα ξανά.

Να γεννηθεί το σύννεφο 

να γίνει η βροχή 

να ξεχυλίσει η πηγή

ποτάμι να κυλίσει.

Ένα ταξίδι είναι η ζωή 

Εχει ένα τέλος

και μια καινούρια αρχή

Αγλαΐα Κεφαλά

Bettina Baldassari Illustrations 

Η θυσία του αστεριού

 

Κάποτε υπήρχε ένα αστέρι

σε σύμπαν πολύχρωμο 

βγαλμένο απο την φαντασία 

ενός άγνωστου ζωγράφου.

Γεννήθηκε ανάμεσα 

σ' άλλα αστέρια 

κίτρινα, κόκκινα και μπλε 

την στιγμή εκείνη 

που από τύχη ή ατυχία 

το χέρι του δημιουργού του 

στάθηκε αναποφάσιστο 

πάνω στο έργο του.

Εμεινε να καρτερά

την έμπνευση του

καθώς στη σκέψη του 

εναλλάσσονταν τα χρώματα. 

Το σκέπασε ξαφνικά 

μια πινελιά του ζωγράφου 

με χρώμα απόλυτα λευκό.

Εκεί που υπήρξε κάποτε 

ζωγράφισε τρία νέα αστέρια 

ένα λαμπερό κίτρινο 

ένα βαθύ κόκκινο 

κι ένα φωτεινό μπλε.

Αγλαΐα κεφαλά 

Εν πλω

ΕΝ ΠΛΩ

Τις σκέψεις 

που σαν τα σκοινιά

με τη στεριά με δένανε

με το μαχαίρι μου έκοψα

τις άφησα στη λήθη.

Ένα φιλί μου 

έστειλα αποχαιρετισμού

Στο πέλαγο ανοίχτηκα

το κύμα ανταμώσω 

Οι γλάροι πίσω πέταξαν

ψάχνοντας τη στεριά  

Μα εγώ των δελφινιών

κοιτώ το παίξιμο ακόμα

Ο άνεμος ακούραστος

τη θάλασσα παιδεύει

Μα το τιμόνι μου γερά

κρατάει την πορεία

Σημάδι στον ορίζοντα

η πλώρη μου έχει βάλει

Για ένα λιμάνι που άγκυρα

θα ρίξω την ψυχή μου

Μια νέα μέρα θα ξυπνά

ξανά  ο Αυγερινός

Οταν αντάμα με τα όνειρα 

θα είναι κι η ζωή μου

Αγλαΐα Κεφαλά

"Στο σύντροφο μου          

 γι'αυτά που αγαπήσαμε 

 αυτά που ζήσαμε             

 κι αυτά που χάσαμε"